Sleutelgat
Mijn inspiratie is een kwelgeest…maar ik heb hem gevangen in een boek, dat ik aan het schrijven ben. Graag geef ik mijn geheim, de oorsprong van een fascinerend complex kunstwerk, een echte stem, een echt gezicht. Geniet samen met mij van het spel van mijn ‘kwelgeest’. Het voert vast naar een opwindende bestemming. Mijn doel is dit boek te publiceren als deel twee en drie klaar zijn en het bij mijn volgende opening te presenteren. Vang een glimp op in de volgende fragmenten uit ‘Kunst Een Kus Van De Duivel’:
Sleutelgat
Er zijn ervóór dagen en erna dagen. Op erna dagen tel ik mijn schatten. De dag ervóór had ik de hele tijd in mijn burcht-atelier gewerkt in mijn tuin aan de ‘vrouw met haar geopende hoofd’. Het licht valt in een streep door haar schedel naar binnen, door een sleutelgat, dat van de buitenwereld erachter ineens iets kostbaars maakt. Of juist andersom, als je haar van achteren bekijkt, kan je in de kamer van haar hoofd komen.
Dit beeld zet ik heel anders op. Haar lichaam ontstaat in de open ruimte en ze droogt niet liggend. Ze ontstaat in het niets, de vrije ruimte zonder steunvormen. Ik wil graag lijnen dwars door haar lichaam van plateau naar plateau, want haar lichaam is een fantastische stad van organen, beenderen en spieren. Daarom heb ik van mijn materiaal dikke stroken gemaakt, die nu weer hechting aan haar inwendige moeten geven. Ik had bedacht, dat de stroken vanzelf weer opgenomen werden, als ze met verse klodders opnieuw werden aangesmeerd. Glijbanen van smurrie worden dan viaducten naar haar hart, haar kraamkamer en wie weet, naar de vleugels van haar heupen. Haar hoofd is al uitgehard en hangt over een stok heen, die ik steeds hoger kan doen om haar lichaam naar beneden verder uit te bouwen. Waar eindigt haar lichaam? Ik weet nog niet eens of ze wel benen zal krijgen. Het is eigenlijk, alsof ze tevoorschijn komt uit een vijver en terwijl ze naar je toeloopt zie je steeds meer van haar naakte lichaam. Ik ben nu ongeveer bij haar borsten en nog helemaal niet bij haar taille.
Door dit procedé zal haar houding trots zijn, want haar wervelkolom is recht, terwijl onder haar ineens een borst vooruit begint te steken en een beschermende hand komt tevoorschijn ergens, waar haar hart is. Ik ken geen gène.
Haar borst is een rijpe vrucht, net voordat het sap eruit barst. Een vrouw, die bloeit voor haar kind. Het kindje hoef ik niet daadwerkelijk te maken, juist de opengelaten ruimtes hebben zeggingskracht.
Er hangt een zwijn in de lucht
Dit was allemaal de dag ervoor. Voordat ik een paard zou ontmoeten, een paard en een wolf, een zwijn en een jongen. Na een bezoek aan een ‘zwarte dozen stad’ in een expositieruimte in de haven, stond ik ineens totaal verbijsterd met mijn fiets voor een witte wolfs borst zo hoog als een huis. De heilige dubbele deur van een werkplaats was geopend. Er hing een zwijn in de lucht en er stond een paard in de hoek.
Er zijn geen woorden voor hoe blij een groot beest mij maakt. Zomaar ineens beginnen de kunstenaar en ik te praten over steunmaterialen en oppervlakte bewerkingen over wat hem beweegt en hoe het met hem gaat. Ik weet dat ik in iemands prive paradijs ben.
De gigantische wolf zal straks in delen gaan en zelfs in brons gegoten worden. Vuur maakt hem mooi en zijn hele binnenste zal verdwijnen en in stukken gehakt worden. “Hij wordt een landschap” zegt de kunstenaar en ik loop eromheen. Zoals altijd, als ik een monumentaal beeld zie komt er een overweldigende blijdschap over mij heen. Een fortuinfontein begint te sprankelen, omdat iets indrukwekkends uit de droomwereld echt geworden is….
Wordt vervolgd….